دلخوری‌های من از اسلام - مقدمه

شاید برای شما هم پیش آمده باشد كه بعد از انتشار مطلبی در بالاترین، برچسب توهین‌آمیز خورده باشید. گاه فكر می‌كنم كه این عبارت هم مثل عبارت‌های برانداز، براندازی نرم، دشمن و ... به كلیشه‌هایی تبدیل شده كه قرار است نقشی منحرف‌كننده از بحث اصلی ایفا كند! یكی دسته از مطالبی كه به شدت مورد غضب قرار می‌گیرد، آن است كه ارزش‌های دینی خواننده را مورد شك قرار داده و به جد یا طنز آن را نقد می‌كند. آیا دین – چون امری مقدس برای دین‌داران است – هیچ‌گاه نباید نقد شود؟
به نظر من، انسان دوست‌دار آزادی است و به همین دلیل حق دارد به هر شیوه‌ای كه می‌خواهد زندگی كند (تا جایی كه مخل آزادی دیگران نشود) و بنابراین حق دارد دین و مذهب خود را داشته باشد (باز تا جایی كه مخل آزادی دیگران نشود) و دیگران هم حق ندارند او را از این گرویدن به دین و مذهب منع كنند؛ ولی اگر كسی دینش را به دیگران حاكم كرد و آن دین مبنای قانون‌گذاری شد، باز هم نباید آن را نقد كرد؟
دلخوری‌های من از اسلام از آن جایی ناشی می‌شود كه بزرگان این دین مجموعه‌ای از روش‌های زندگی را به یادگار گذاشته‌اند كه بسیاری از آن‌ها به نظر من ناپسند و حتی در بسیاری از موارد آلوده به جنبه‌های فاشیستی می‌رسند. كشتن مخالفین عقیدتی - به اسم كافر و مرتد بودن – به سرقت بردن اموال و سوءاستفاده از خانواده مغلوب‌شدگان از یك سو و توجیه شرعی كردن این اقدامات از سوی دیگر، نمونه‌های بارز این جنبه‌های فاشیستی هستند.
وقتی كسی دیگری را به خاطر منافعش می‌كشد یا دستور كشتنش را می‌دهد، باز نباید او را نقد كرد؟ یعنی باید پذیرفت كه كشتن مخالفان عقیدتی كاری نیكوست؟! آیا باید به احترام رسول خدا دم بر كشید؟ با احترام كامل به جنبه‌های انسانی اسلام، در شرایطی كه دین‌فروشان، هست و نیست ما رو نابود كرده و هنور هم به خفه كردن ناراضیان ادامه می‌دهند و جنایات خود را به اسم دین تشریع می‌كنند، دیگر نمی‌توان به جارو كردن خاكروبه‌ها به زیر فرش ادامه داد. من فكر می‌كنم، دین اسلام سهم بزرگی از عقب‌افتادگی بخشی از جامعه ایران دارد و از همین روی آن را نقد خواهم كرد.
وقتی مسلمانان من را نجس، فاسد و مهدورالدم می‌خوانند، چه كسی در حال توهین به دیگری است؟