آقای خامنه‌ای! آقایان! خانم‌ها! می‌دانید هجوتان می‌کنند؟

چند روز پیش نگاهی به پست قبلی‌ام انداختم. راستش را بخواهید پشیمان بودم؛ احساس می‌کردم نباید هجو نوشت، خوب نیست کسی را به سخره گرفت؛ اما آقای خامنه‌ای، آقای مصباح یزدی، آقای احمدی‌نژاد و خلاصه همه شما طرفداران و سردمداران حمهوری اسلامی! می‌دانید چرا آن پست را نوشتم؟

امروز صبح میدان هفت تیر بودم. تنها دیدن پلیس‌های نیروی انتظامی کافی بود که مرا باز به یاد آن پلیدهایی بیندازد که چندین و چند سال است در حال کتک زدن مادران و خواهران و پدران و برادرانم هستند. می‌دانید این چهار واژه چه معنی می‌دهند؟ مادر، خواهر، برادر و پدر؟ می‌دانید این‌ها چیزی بیش از نسبت‌های خویشاوندی هستند؟ آقایان و خانم‌ها، شاید روزی به گذشته خود از زاویه دیگری نگاه کنید. نمی‌دانم آن روز در زندان خواهید بود یا در یک مخفیگاه یا زیر نگاه حقارت‌بار ملت ایران؛ به هر حال بد نیست بدانید این همه نفرت از کجا به سمتتان روانه شده است.

من پیش از انقلاب را تجربه نکردم. در میانه راه «آری» به جمهوری اسلامی و «حمله صدام» به ایران متولد شدم. از همان روزهای اول، صدای بمب و موشک و هزار کوفت و زهرمار دیگری در گوش‌هایم بود که صدام حسین، که اول به او گفتید صدام یزید کافر و بعدها شد برادر صدام، بر سرمان می‌ریخت. بعد از جنگ، هنوز آن قدری فهم و درک نداشتم که بدانم وضعیت جامعه چگونه است. هر چه بود در مدارس مذهب‌زده شما شنیده بودم تا اینکه یک روز یکی از معلم‌های دینی گغت: «الحمدالله با پایان گرفتن جنگ، کم کم مملکت به سمت پیشرفت می‌رود». آن نخستین باری بود که فهمیدم پیشرفت چیز خوبی است، آن قدر خوب که چیزی از آن به ما آدم‌های معمولی نمی‌ماسد.

آقایان (تکرار اسامی‌تان تهوع‌آور شده است)! آن سال‌ها گذشت؛ آریو کم کم بزرگ‌تر شد. مذهبی هم بود، می‌دانید؟ نماز می‌خواند، روزه می‌گرفت، خلاصه به خیال خودش دین و ایمانی داشت! اما هرگز به شما نزدیک نشد. می‌دانید چرا؟ چون شما آقای خامنه‌ای! آقای رفسنجانی! و دیگر آقایان و خانم‌هایی که سال‌هاست وضوی خون می‌گیرید! راحت بگویم، شما تجسم دیو و اهریمنید! آقای خامنه‌ای که انقدر دوست داری ستایشت کنند، هیچ می‌دانی که برایت شعرهای مبتذل می‌سازند و در جمع‌های جنوب شهر تهران می‌خوانند و می‌خندند؟ آقای احمدی‌نژاد تا به حال این شعر را شنیده‌ای؟

«اتم متم توتوله، منم احمدی کوتوله – یه بمب دارم قل‌قلیه، مال آقا سید علیه»

یک کلیپ هم دارد، در سایت YouTube است که به خیال خودت قیلتر کردی که ما نبینیم! به آن سردار پاسدار صفار هرندی هم بگو بیاید با هم ببینید. من که با هر کس دیدم از ته دل خندیدیم و عقده‌هایمان را توی صورت تو و اربابانت تف کردیم. آقای احمدی نژاد! آیا هنوز نفهمیده‌ای که در چه منجلابی گیر افتاده‌ای و چطور از عقاید ساده‌لوحانه و خرافاتی‌ات سوءاستفاده می‌شود تا بشوی کاغذ توالت آقای خامنه‌ای؟ برو به آن رفسنجانی بگو سنگ استنجاء تویی، نه اسرائیل. می‌دانی چرا؟ چون شده‌ای ابزار دروغگویی رژیم «جهل و جور و فساد» آقای خامنه‌ای. راستی به رفسنجانی بگو که بچه‌ها او را رسمن‌جانی صدا می‌کنند.

آقایان و خانم‌هایی که این حرف‌ها امروز به خشمتان می‌آورد، جز نفرت نکاشته‌اید که این‌ها را درو می‌کنید. شاید روزی فکر نمی‌کردید که ایرانی‌ها راهی برای بلند کردن صدای نفرتشان پیدا کنند... «ای روشنی‌ستیزان»! گرچه هرگز تا بر مسند قدرتید از گذشته درس نخواهید گرفت، اما شاید هنوز کمی قوه تخیل برایتان مانده باشد تا آن روزی را تصور کنید که لعن و نفرین‌ها علنی شود و دیگر هراسی از باتوم‌ها و لگدهای و شلاق‌هایتان نباشد؟ می‌دانید، در این سال‌ها ما رویین‌تن شده‌ایم! آقای اژه‌ای! تو که از براندازی نرم می‌ترسی، من اگر روزی یک برانداز حساب شوم، به آن افتخار خواهم کرد؛ بگذار تا وقت هست خودمانی یک نصیحتی بکنم: «براندازی نرم هر چه باشد، نرم است و کمتر دردت می‌گیرد. بترس از آن روزی که در جامعه هیچ چیز نرمی نماند تا با آن جارویت کنند. آن روز با ضربه‌های سخت ملت ایران خرد می‌شوی. می‌دانی سربازان گمنام امام زمان هم دیگر نه چندان گمنام مانده‌اند و نه چندان سرباز!»

آقایان و خانم‌ها! همه این‌ها را که گفتم، هر کودک 5 ساله‌ای که فقط یک بار کارتون شیرشاه (Lion King) را ببیند به روشنی درک می‌کند. اگر هنوز نفهمیده‌اید که من چه می‌گویم، کارتون آن در بازار هست، بخرید و از فرزند خردسالتان بخواهید که ببیند و برایتان با زبان کودکی‌های خودش بازگو کند که جریان چه بود و چه شد... شاید معصومیت کودکی در شما تاثیری کند.